In de eerste klas deed ik havo, maar dat bleek te moeilijk voor mij. Aangezien mijn school enkel een havo-school was, moest ik naar een andere school voor 2 vmbo. Ik vond het niet zo erg en had erg veel zin in het nieuwe schooljaar op een nieuwe school. Ik had best een drukke klas, maar het viel eigenlijk best mee. Tot ik hém leerde kennen. Laten we hem even H noemen. H was een jongen in me klas. Best een rustige jongen, hij deed geen vlieg kwaad. De eerste weken merkte ik op dat hij heel vaak naar me keek. Ik heb hier nooit wat van gezegd maar ik werd er wel nerveus van. Later begon hij me een beetje te pesten. Flauwe opmerkingen maken, expres een duwtje geven, enzovoort. Ik begon hem steeds meer te haten, en hij mij. Ik wist echt helemaal niet waarom hij zo deed. Lag het aan me uiterlijk? Aan me gedrag? Deed hij het puur voor de aandacht? Ik wist het niet, en ik wilde het ook niet aan hem vragen. Ik negeerde hem volkomen. Heel de klas wist dat hij me een beetje pestte, en ze dachten dat hij verliefd op me was. Dat vond ik flauw, hoe kan iemand die je zo erg haat nou verliefd op je zijn? De tijd vloog en het pesten bleef gewoon doorgaan. Tot die ene dag, ik herinner het me nog heel goed, 7 maart 2010. Het was al bijna 5 uur en ik was uit. H kwam naar me toe gelopen. Hij deed opeens heel aardig tegen me en sprak me aan met een lief, kalm stemmetje. Dat vond ik meteen eng, want zo kende ik hem niet. Hij zei eerlijk en oprecht dat hij me leuk vond en dat hij daarom altijd zo deed. Ik was zo in de war dat ik hem gewoon heb genegeerd en weg ben gelopen. Toen bouwde het zich langzaam op. Ik begon hem steeds leuker te vinden. Ik wilde dicht bij hem zijn, ik wilde alleen van hém zijn. Hij pestte me nogsteeds maar dan op een leuke manier, het werd een soort van plagen. 13 april 2010 hebben we dan eindelijk verkering gekregen. Best raar, dat je grootste vijand toch nog je vriendje kan worden. We zijn al bijna 3 jaar verder en ik heb totaal geen spijt dat ik met hem heb genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten